We willen allemaal graag ergens bij horen.
In de omarming van een groep schuilt veiligheid, herkenning en rust.
Maar geborgen binnen die eenheid blijft één vraag knagen: in hoeverre mag ik mezelf zijn zonder buiten de groep te vallen?
In dit werk symboliseert de haan dat vraagstuk.
Hij zoekt aansluiting, maar weigert zijn kleur in te leveren.
Tussen de witte contouren kiest hij voor zichtbaarheid.
Niet als verzet, maar als herinnering dat identiteit geen luxe is, maar een bestaansrecht.
-Juist de onwaarschijnlijkste kleur laat het palet schitteren-